Zawilgocenie kapilarne to zjawisko polegające na podciąganiu wody z gruntu przez pory i kapilary w materiałach budowlanych. Woda wnika w strukturę ścian, fundamentów lub innych elementów konstrukcyjnych na skutek działania sił adhezji i kohezji, czyli naturalnych właściwości cieczy do przylegania do powierzchni i wzajemnego przyciągania się cząsteczek.
Proces ten zachodzi szczególnie łatwo w materiałach o porowatej strukturze, takich jak beton, cegła czy zaprawa murarska. Brak skutecznej izolacji przeciwwilgociowej powoduje, że wilgoć może wędrować w górę nawet na wysokość kilkudziesięciu centymetrów. Prowadzi to do zawilgocenia ścian, łuszczenia tynków, korozji mikrobiologicznej (czyli rozwoju pleśni i grzybów) oraz pogorszenia właściwości cieplnych przegrody.
Żeby zapobiec zjawisku jakim jest zawilgocenie kapilarne, stosuje się poziome i pionowe warstwy izolacji przeciwwilgociowej. Wykonuje się ją m.in. z papy, folii bitumicznej lub membran EPDM, które odcinają kontakt materiału konstrukcyjnego z wilgotnym gruntem. W istniejących budynkach problem ten można ograniczyć poprzez iniekcję krystaliczną lub odtwarzanie przepony hydroizolacyjnej.
